Her Kürd Kitabını Yazmalı

Her Kürd  Kitabı’ını Yazmalı
Brahim Ziravav
Geçmişten günümüze baktığımızda çok az sayıda Kürd siyasi kadrosu bize hatıralarını bırakmıştır. Bunlar bizim için bugün birer bilgi hazinesidir. Anı yazmak dönemin koşullarını gözardı etmeksizin başta kendisi, içinde yeraldığı hareket ve beraber yürüdüğü insanlara dair bir muhasebedir. Geçmiş artı ve eksi, doğru ve yanlışıyla yaşanmıştır. Tarihe mal olmuştur. Onu geriye çevirmek de mümkün değildir. Ama bunu gelecek nesle aktarmak mümkündür.
Geçmişin bilinmesi açısından her Kürd kendi kitabını yazmalı. Kalıcı olan yazıdır. Mesela dün dedelerimiz günlük yaşamlarını yazsalardı bugün elimizde bir bilgi hazinesi olurdu. Bugün belleğini yitirmiş bir toplum durumunda olmazdık.
Yazı yazmak isteyen önce ne yazacak? Söylenecek bir şey var mı? Bunun anlamı başkasına aktarılacak değerde bir şey var mı?
Susmak konuşmaktan kaçınmaktır, yani gene bir tavırdır, dönemi içinde bir şeyler ifade etsede ileriye dönük bir iz bırakmaz.
Yazanın elinde aslında çok şey vardır. Yazarın burada seçiciliği gündeme gelir. Neden şu değilde, ötekinin sözünü etme gereğini duyar? Neyi değiştirmek ister,neye değinmek ister? Bu yazarın bulunduğu noktadan bakış açısına bağlıdır.
Yazdıklarını belli bir biçem (uslup)de vermeyi başarmışsa, bu da düzyazının değerini verir. Ne yazdığını bilmek, geleceğe neyi aktarmak önemlidir.
Şu anda ismini hatırlamıyorum bir yazarın dediği gibi,”eğer hasımlar yapıt verecek kadar yürekli değilse sadece hayıflanırlar.”
Niçin yazıyoruz? Herkesin kendine göre bir nedeni vardır. Kimisi kaçış, kimisi içini dökme, kimisi sığınma, kimisi ele geçirme...Ama yazmakla kaçmayı ve elegeçirmeyi insan neden yapar?
İnsanın hiçleşip gitmesi, karanlığa gömülmesini isteyen çılgın insan yoktur. Önemli olduğunu duyma gereksinimi de vardır.
Kendi hayatını yazmak, kendi öyküsünü, kendi sevdasını, kendi sevincini yazmaktır. Algılamada nesne asıl öğe iken yaratmada özne asıl,  nesne önemini yitirir.
İnsanın kendisi için yazması diye bir şey yoktur. Sanat da başkası için ve onun aracılığıyla vardır.
Bazen okuyucu tutkuyla bir maç peşinde koşan bir hayat hikayesi, bazen de yaşamın kenarında dönem dönem zuhur eden, bir amaç güden bir hayat hikayesi okur.
Hayatını yazmak bir bakıma hayatını bulunduğu noktadaki bakış açısıyla yeniden yaratmak, yeniden kurgulamaktır. Yazarın kendisi yaşanan her anı yazamaz, bu materyaller kitaplara sığmaz ve seçmek, bazılarını önplana çıkarmak, okuyucunun algısı üzerinde etkin olmak ister.
Bir ressam çizdiği vazo içinde bir demet gülle, ölü bir parçayı değil, onun arkasındaki doğayı, nehiri, dağı, denizi kısacası bir dünyayı da hayal etmemizi sağlar.
Yazar yazdıklarından cok daha fazlasını bilir ve yaşamıştır. Yazar her şeyi anlatmaz. Yazar tarihseldir. Tarihselliği içinde düşünür.
1960-70’li yıllarda Kürd hareketinde yer alan kadrolar, biyografilerini, anılarını veya içinde yer aldığı siyasi hareketin tarihine ilişkin çoktandır yazılar yazıyorlar. Her Kürd kitap yazmalıdır derken geleceğe iyi şeyler bırakmalı. Geçmişteki atalarımız, “evlatlarımız yüzümüzü kara çıkarmamalı” beklentisi içiinde iken, gelecekteki kuşakta kendisinden önceki nesillerin yazdıklarından “utanç duymamalıdır.”
“Keskin sirke” misali çok “kararlı”, “radikal”, “keskin söylemler ve görüntü” altında içinde yer aldığı oluşuma, topluma ve mücadeleye zarar vermemeli. Varolan potansiyeli dağıtıcı olmamalı. Onları zafere taşıyacak bir yol, bir yöntem sunmalı. Nesnel koşulları ve imkanları değerlendirmeli, insanların yetenekleri veya yetmezliklerini hesaba katmalıdır. Birkaç kahraman veya bir kaç kaçak veya korkakla, bunların ilişki, hareket ve tutumları üzerinde sorun izah edilemez. Henüz düşmanla karşı karşıya iken iyi kötü dava arkadaşlarını, ilişkileri deşifre etmek, düşmana davetiye çıkarmaktır. Eğer bir toplum bir ihanetçiye kurban gitmişse vay o toplumun haline(!)
Sonuç olarak bu kadrolar, henüz başarıya ulaşmamış, uzun süreli bir devrimin yolcularıdırlar. Belli basamakları tırmansalar da adlarını ve kaderlerini bağladıkları bir davaya bir veya birden fazla kuşağın ömrü yetmeyebilir.